Мен өзім де жасырақ кезімде Ольга Константинқызымен хат жазысып тұрдым. Ол бізге ауылда қат тауарлар – әдемі автоқаламдар, фонариктер, қарттарға – үнді шәйін посылка етіп жіберетін.

1975 жылы ақпанда мен Мәскеуге, Ольга Константинқызының үйіне іздеп бардым. Ол менің келгеніме қатты қуанды. Мен 3-4 күн сол үйде болдым. Оның айтуынша, Жаһанша атам жан-жақты, өте шешен адам болыпты. Өмірінде қанша қиындық көрсе де мойымаған, күйзелмей, көңілді жүреді екен. Мен әңгімелерінен Ольга әжеміздің Жаһаншаны өте ерекше жақсы көргенін байқадым.

Ольга Константинқызы маған сол жолы Жаһаншамен қалай кездескенін айтып берді. Жаһанша жоғары оқу орнын бітірген соң Томск қаласында жұмыс істеген. Сол жерде Ольганың ағасымен достасып кетіпті. Сөйтіп, ағасы Жаһаншаны бірде үйіне ертіп келген. Сол жерде Ольгамен танысыпты...

Ольга Константинқызын мен соңғы рет сол 1975 жылдың тамыз айында, Мәскеуге барған тағы бір сапарымда көрдім...

(Равиль Мәжитовтің «Жаһанша Досмұхамедов» кітабынан)