Тым мазасыз бақытынан талайдың,
Болашаққа жаутаң көзбен қараймын.
Өз өзіме сағынышты қартайтып,
Ойларымды аяймын.

Жаныма мұң толтырған сол өлеңге,
Мұң айтамын батырардай тереңге.
Өлімші өлең өкіреді содан соң,
Жауа алмаған бұлт тұрады төбемде.

Өксік қысып жүрегімді тілдейді,
Қатын өмір заманымды күндейді.
Ұйқылы ояу адамдар һәм ұйқыда,
Ал өлгенде оянарын білмейді.

Тәңір-Тағым армандаумен өлерсің,
Мені қалай өзіңнен сен бөлерсің?!
Кешегідей қыран елдің тағдыры,
Жемсауыты жыртылған бір көгершін.

Беу, дүние, бақытыңа сыйды кім?!
Өмір-мұхит шығарады бұйрығын.
Қамданбаса болашаққа кемеміз,
Желкеніне жел айтады билігін.

Адамзаттың ақыретте жүгі бар,
Кім бар екен қасіретін ұғынар?
Күнбатыстан «күлімдесе» көкте күн,
Күнбағыстың мойны қайда бұрылар?!